මං හිතුවේ ආදරයත් ජීවිතයේ තවත් එක් කොටසක් විදිහටයි...
ආදරය කරන කාලෙට සතුට වැඩියෙනුත් දුක අඩුවෙනුත් දැනෙනවා...
ඒත් දුක් කරදර වැඩි වෙන ආදර කතා ත් තියෙනවනේ...
එවැනි ආදර කතා ඉක්මනට ඉවරයක් කරලා දාන්නයි මං නං කැමති...
ඔන්න ඔහොම නිදහසේ විරහ වේදනාව රස විඳිමින් ඉන්න අතරේ... තමයි මගේ ආදරණිය සචී.. මට හමු වුණේ...
අපි දෙන්නගේ ආදර කතාව පටන් ගත්ත දවසේ මං මෙහෙම ලිව්වා... හැබැයි ඇය මෙය දැක්කේ ටිකක් පස්සේ... මොකද මං මේක අපේ කවි පොතේ ලිව්වේ පස්සෙනේ....
වසත් කල අගිස්සෙහි
සිනාවත පුරෝගෙන
මගේ හදවත තුලට
ගිම්හානයේ අගට
ඉසෙන දිය පොදක් සේ
සෙනෙහසින් ඇවිත් නුඹ
ඇරඹුවා නොවෙද යලි
නිමා වෙන්නට හැදූ
අකීකරු වසන්තය
2002 – 02 – 05
සත්තකින්ම ඇය මට වසන්තයක්ම... වුණා... මට විතරක් නෙවෙයි මගේ දෙමව්පියන්ටත්....
No comments:
Post a Comment